Ik ben 10 kilo lichter

Ik ben 10 kilo lichter.

Afgelopen zondag ging ik voor de eerste keer naar een Ecstatic Dance bijeenkomst in Nijmegen. 

Een paar dagen daarvoor besloten Viktoria (dierbare vriendin en mede-trainer van de opleiding Trauma coach) om er samen naartoe te gaan. Het idee was al veel eerder ontstaan, namelijk (nu bijna) een jaar geleden, toen we op studiereis waren in Estland.

Iedere ochtend, om 7 uur, startte we daar de dag met Ecstatic Dance, gevolgd door een uur OSHO meditatie.

Waar we het meest tegenop keken bleek het fijnste om te doen.  We lieten los, we bewogen, we kwamen weer aan in ons lichaam, er waren emoties die helemaal oké waren, het was spannend, soms ook eng, confornterend, maar oooh zo ontzettend fijn.

Het was dan ook daar dat we besloten om dit te blijven doen. Te blijven dansen, te blijven bewegen. En dat deed ik ook. Trouw iedere zaterdagochtend ruimde ik tijd voor mezelf in om te bewegen op muziek met daarbij Somatic Yoga. Wat mijn dacht dat ik deed, deed ik zeker niet :) Ik had geen spa-ochtend, zoals hij dacht ;-). Ik had een me-time ochtend.

Deze ochtend hebben me geholpen, overeind geholpen en er doorheen geholpen.

Er doorheen geholpen toen ik het contact met mijn moeder verbrak uit zelfzorg, mijn trouwe vriendin Sjak (mijn Rottweilier) 20 november vorig jaar plotseling overleed. Toen mijn schoonvader op 21 december 2024 na een kort ziekbek plotseling overleed. Toen mijn vader ernstig ziek werd en ik hem na 10 jaar weer zag in zijn woonplaats Berlijn. En op alle andere momenten die indruk op me maakte, die mijn zenuwstelsel door elkaar schudde. Je zou dan toch denken, waarom duurde het dan zo lang voordat je naar een Estatic Dance bijeenkomst ging.

Nu kan ik zeggen, geen idee, maar dat heb ik wel. Er waren allerlei excuses, redenen waarom het nu niet uitkwam. de drukte, de planning, de .... vul het maar in.

Ken je deze uitspraak ....

Dus 'no more excuses' dacht ik afgelopen week. We gingen, Viktoria en ik.
En wat was het fijn, we hebben gedanst, gespronken, gelachen, contact gemaakt met onszelf en de ander(en), we hebben genoten, emoties kwamen en gingen en we hebben gezweet, man o man wat hebben we gezweet. Maar vooral, wat was het fijn.

3 uur hebben we gedanst of de wereld alleen van ons was. 
Er was alleen nog maar NU.
Dat had ik nog niet eerder, op deze manier, ervaren.

En nu 2 dagen later, voel ik me nog  steeds 10 kilo lichter., en ben ik het internet aan het afstruinen om weer te gaan. Viktoria en ik hebben er al weer een op het oog, met een mooie cacao ceremonie erbij.

Nu al weer zin in

Ik ben beniewd, herken je een soortgelijke ervaring. Ben jij al eens naar een Ecstatic Dance bijeenkomst geweest, en wat was jouw ervaring? Laat je het me weten?

Pauline Trum

Weetje: Ecstatic Dance is in het jaar 2000 ontstaan op Big Island Hawaii.

De voor en na foto :)